Tormenta de area e indios navajo.

Na carretera que atravesa a reserva navajo e frecuente atopar postos fijos de venta feitos de madeira, os tenderetes de toda a vida, donde comprar cousas de artesania e cacharrada. A maoiria dos que vimos estaban baleiros, sen indios nin xente. Pero no medio da tormenta vimos un par de carteis anunciando un postos donde che ensinaban rastros de dinosaurios, habia que desviarse uns douscentos metros asi que ala fomos. Ala taban unha parexa de navajos, esperando por nos. Ver as fotos. Vense pegadas, unha columna vertebral, excrementos, unha á dun páxaro,...
Das cousas que nos contou a boa da señora acordome de duas: dicia que cando era pequena e sempre tinha moito medo das tormentas, sua avoa lle dicia que se podia superar aquilo superaria calquera outra tormenta e nunca mais tivo medo. Todo isto contextualizado emociona.
A segunda foi sobre a recesion, a señora sabia que con iso da recesion non lle vinhan os turistas. Dicia que a xente seguia tendo cartos pero que non os gastaban pq tinhan medo e a ela ialle mal o negocio. Igualmente, no seu contexto e cas suas palabras textuais, quedaba entrañable.